A xornalista de Ecos da Comarca Laura Moure gaña o 3º premio do concurso 'Dillo a quen maltrata'
Tamara Jiménez de Pontevedra e Tania Nóvoa de Vigo alzáronse con primeiro e segundo galardón respectivamente neste certame de cartas convocado polo Concello de Lalín
IsmaelRS/Xeral
A nosa compañeira de ECOS DA COMARCA, a xornalista Laura Moure, de Agolada, alzouse co terceiro premio do XIX Concurso de cartas “Dillo a quen maltrata 2022”, que convoca o Concello de Lalín. As demais ganadoras son Tamara Jiménez e Tania Nóvoa que lograron o primeiro e segundo premio respectivamente.
Tamara Jiménez Quirós, de Pontevedra, conseguiu o primeiro posto coa carta titulada Tecendo unha saída e Tania Nóvoa Paz, de Vigo con A miña nai é unha illa e Laura Moure Miguélez, de Agolada con Sobrevivir para poder vivir alzáronse co 2º e 3º premio, respectivamente, do XIX Concurso de cartas “Dillo a quen maltrata 2022”, de acordo ao ditame do xurado emitido o pasado 15 de novembro, tras unha meditada deliberación sobre as 20 cartas preseleccionadas entre as 115 orixinais presentadas, tal como se vén de aprobar en Xunta de Goberno Local e tal e como informa o Concello de Lalín.
Premios
A primeira gañadora recibirá unha tablet de10,4" e 32GB; a segunda, unha tablet de 10,1" e 32GB e a terceira, un lector de libros de tinta electrónica de 6" e 8GB. Ademais faraselle entrega ás tres dun diploma acreditativo).
A concelleira de Igualdade do Concello de Lalín, Begoña Blanco, transmite “a en hora boa ás tres gañadoras, así como a todas as persoas participantes no certame que contou cunha altísima participación de diversos lugares do territorio nacional, tamén de Galicia e mesmo de Arxentina. Cómpre destacar tamén que tomaron parte nel diferentes centros educativos lalinenses”, remarca.
O acto de entrega terá lugar o sábado 26 de novembro ás 18:00 horas na actividade denominada Arte-Acción contra a violencia de Xénero, no Pontiñas Centro Comercial e de Ocio Gadis. "Unha actividade enmarcada na programación municipal do 25N, organizada pola Oficina de Igualdade do Concello e que abrangue unha mirada desde diferentes manifestacións artísticas, literaturas, danza, música, imaxe, etc. para visibilizar o traballo contra a violencia”.
AS CARTAS GAÑADORAS
1º Premio: Autora: Tamara Jiménez Quirós
Tecendo unha saída
Pasaba a vida gardando fíos, ben agochados na súa gaiola, para poder fuxir algún día, tecendo un campo de amapolas. Así tecía e tecía cando chegaba o luscofusco, con fíos de moitas cores, que esvaecían o seu carácter brusco.
E tecía, paseniño, con andares de tartaruga, tecía un saco de forzas, para acompañar a súa fuga. Mentres tecía inventaba fermosas vidas futuras, nas que a violencia non anubraba, a súa mirada chea de tristura.
Tecendo, a súa mente viaxaba ata o intre do serán, cando na porta soaba a melodía, que precedía a erupción do volcán. Medio século prisioneira no seu propio fogar, levoulle a procurar a maneira de vivir sen afogar.
Vivir unha vida tranquila era seu maior devezo, sen medo, bágoas nin berros, máis para iso precisaba un comezo.
Lembranzas de tempos pasados, nas que seus ollos eran luz de faro facíanlle voar por intres, coma se tivera ás de paxaro. E así chegou un día no que xa non podía máis, e cavilou tecer unhas ás, para non voltar xamais.
Comezou pouquiño a pouco, non foi traballo doado, máis estaba xa farta dese amor de refugallo. Tiña moitas cicatrices que precisaba ganduxar, se quería con forza, ata un novo amencer voar.
Chegou o derradeiro inverno, coas plantas cubertas de orballo, os golpes cheiraban a alcol, sendo a sorte seu mellor agasallo. Coa mirada tinguida en morado camiñou polo bosque senlleira, até atopar unha porta alén, onde xa non había barreiras.
2º Premio: Autora: Tania Nóvoa Paz
A miña nai é unha illa
Non sabía cantos anos tiña. A súa avoa tampouco se acordaba. Nin sequera lembraba o instante no que caera naquel burato sen fin, pero o que si recordaba era a dor. Unha dor que lle facía revivir unha lembranza que podería ter esquecida. Ao final quizais debería de sentirse agradecida con aquelas persoas que durante a súa curta vida se empeñaran en facerlle entender que unha sempre se quedaba con palabras que, aínda que estivesen baleiras de forma e contido, se che metían, tan, tan, dentro do corpo, que causaban feridas abertas. Moitas veces, sen cura.
Nerga estaba a piques de cumprir os vinte e catro, e este ano case non lle facía ilusión celebrar o seu aniversario, algo que realmente a incomodaba. Estivera toda a súa infancia desexando que chegase o momento no que poder liscar da casa da súa nai; darlle un portazo ben forte a aquela porta que mantiña a súa gaiola, para que, por fin, dunha vez por todas, se destruísen os cementos dun maltrato psicolóxico que se prolongara no tempo. E agora que? As cousas mudaran completamente.
Co paso dos días, dérase conta a través do traballo de autocoidado emocional que fixera en si mesma ao acudir a distintas terapias con profesionais do mundo da saúde, para falar alto e ben claro sobre a súa historia, de verbalizala e contala para que non se lle borrase nada daquela cabeciña que algúns definían de “tola", que levaba razón aquela psicóloga que a tratara de convencer de que non se sentira culpable daquilo que deixaba atrás. Pois, sen chegalo a imaxinar, e para ilustralo dunha forma máis poética, conseguira saír dunha ría moi profunda, podendo alcanzar nun futuro próximo a súa propia salvación. Unha salvación na que estivera implícita a posibilidade de tender unha ponte de comunicación, axuda e comprensión cara a súa nai e os seus irmáns.
Un, dous, tres, catro, cinco. Conta ata cinco, respira. Acórdate de levar contigo os manguitos, para evitar o afundimento. Repetía unha e outra vez. Queda menos do que te imaxinas. Só tes que agardar a cumprir a maioría de idade, ou o que é igual, renunciar ao soño de Peter Pan. Pero o seu desexo chegou antes do que esperaba. Neses intres acordábase do que un profesor seu comentara unha vez na aula de matemáticas, materia que odiaba. A teoría deste era que probablemente o primeiro número que unha persoa aprendera de pequena fora o 5, pola canción de "cinco lobitos tiene la loba”. E deste xeito,
Nerga non podía deixar de cantaruxar unha e outra vez esa música, engadindo: “Breogán (1), Roi (2), Aldán (3), Ivo (4) e Zeltia (5). Nomes galegos. A miña nai fixo unha boa escolla”.
A Nerga nunca se lle deran ben os números. As matemáticas sempre supuxeran unha frustración para ela e, se tiña que elixir entre uns ou outros, prefería os pares. Pero despois de moitos intentos por revolver as contas que a vida lle tiña pendentes, -contas de sumas e restas (restas máis ca sumas)-, nun papel cheo de cores negras, agarrouse á primeira oportunidade que o destino lle presentou e fuxiu, comezando a vivir. Xa afastada e desde un novo horizonte, deixou de contemplar aquel naufraxio liderado por o único ser que a mantivera vítima e presa da corrente: el, seu padrasto, o pai de catro dos seus irmáns. O mesmo home que aproveitara para secuestrar a súa mente mergullala dentro da auga durante unha das etapas máis cruciais da súa vida.
Agora Nerga, cando dirixe a súa mirada cara o pasado, concorda coa opinión daquela psicóloga que de cativa tanto lle axudou; mais prefire dicir que, a súa nai é unha illa, rodeada, como non, de auga. Inaccesible, maltratada e illada da sociedade. Ela, co seu espírito soñador, prefire imaxinar que a súa nai é a illa de Monteagudo, fronte a de Faro, unha das catro illas que conforman as Cíes.
Unha tarde de verán do 2001, na praia de Nerga, en Cangas, unha avoa intenta, sen éxito, que a súa neta de seis anos aprenda a nadar nas profundidades que aloumiñan á ría de Vigo. Mais o que non sabe ningunha das dúas, é que primeiro terá que pasar polo medo de case afogar.
3º Premio: Autora: Laura Moure Miguélez
Sobrevivir para poder vivir
Balbino era un rato dun mes de vida. Sabía que sempre había que estar atento, non fiarse de ninguén, nin sequera dun anaco de queixo ben apetecible, nin dun gato que che poñía o mellor dos sorrisos. Ademais había que estar preparado a que che caera un golpe por calquera parte, que podía levarte á morte. Doris era a súa mamá. Coma todas as mamás quería o mellor para o seu fillo, e por iso sabía que o máis importante era falarlle da realidade da vida. Simplemente, sobrevivir para poder vivir.
Cristovo era un rapaz de oito anos que se sentía identificado con Balbino porque iso era o que pretendía a súa nai Berta. Este conto narroullo máis dunha vez sobre todo cando era posible deitarse sen berros nin choros, cousa que era pouco habitual.
Martín era o pai de Cristovo. O cativo identificábao con Malévolo, o gato que tiña un aspecto tan de boíño e que lle cravou as garzas máis dunha vez a Balbino. Porque
seu pai en máis dunha ocación quixo pegarlle, pero sempre era súa nai a que soportaba todos os golpes. Os de Cristovo e os seus.
Para as veciñas meu pai era un home marabilloso; para a miña avoa, a súa nai, era o seu pobre fillo que perdera o traballo da súa vida e para miña nai… era o seu home, o pai do seu fillo, co que levaba máis de dúas décadas e tiña a obrigación de calar. “Algún día, papá cambiará. El no fondo ámanos con loucura. Temos que ter paciencia”, repetíame unha e outra vez mentres eu me abrazaba a ela todas as noites. A maioría delas sen cear porque nunca conseguiamos probar un bocado sen que comezase aos tres minutos unha guerra. Bueno, a súa guerra, porque eu só me escondía detrás de mamá, mentres ela sufría de todo, sen sequera trazar de defenderse.
Aquel 30 de xullo era festa no pobo. Nós non tiñamos nada que celebrar. Eu xa tiña 10 anos, pero papá non quería que nin sequera falaramos coa nosa familia. Miña nai e eu saímos ao balcón a escoitar as bombas que indicaban que a romaría comezaba. Meu pai xa ía pola cuarta botella de viño e botara toda a tarde no bar. De repente, empezou a berrar por miña nai. Ata lle molestaba que puideramos uliscar algo da festa. Eu quedei alí fóra… coa vista posta naquel cartel da rúa: 016, hai saída á violencia de xénero. Ese teléfono que eu sabía á perfección, pero que miña nai non quería nin que pronunciara. Hai que ter paciencia con papá!, dicía.
De repente, volvín á realidade, a realidade de sempre. Sentín berros, coma sempre. Sen embargo, desa volta miña nai deu un bramido atroz, deses que aos meus 77 anos, non esquezo. Corrín… imaxinándome o peor. Aqueles segundos, foron eternos. E alí vin deitada a miña nai. Nese momento, vin ao pobre rato Balbino. Sobre el, apertándolle o pescozo estaba o gato Malévolo, meu pai. Xa nin podía berrar. Ese silencio estremeceume. Mentres berre, non hai problema, pero… o silencio pode significar a morte, pensaba. Foi todo moi rápido. Collín aquel floreiro. Foi un golpe rápido, pero eficaz. Dinlle en toda a testa, sen arrepentimento. Era un neno, pero estaba cargado de emocións non boas por culpa del. Caeu ao chan, inconsciente, e para a miña sorte! Sentín un gran alivio. Miña nai tras un suspiro díxome: Gracias”. A paciencia acabárase. Marquei o 016. Oxalá o fixera antes!
Meu pai tiña antecedentes e entrou no cárcere. Miña nai e eu empezamos a vivir. Sen embargo, iso nunca se esquece. El xa morreu e nunca quixen volver a escoitalo. Aínda hoxe en día, esperto berrando e polos pés da miña cama paséase Malévolo. Por sorte, miña nai ao seus 100 anos leva catro que esqueceu por completo o pesadelo que viviu e que xamais lle permitiu ser feliz. O alzheimer fai que nin me recoñeza a min, pero tampouco ao home que dicía ser meu pai
