O segundo posto foi para a palense Caterine Parada e o terceiro recaeu en Juana Torrijos de Cidade Real
Ecos da Comarca/Xeral
O xornalista 𝗣𝗲𝗱𝗿𝗼 𝗥𝗶𝗲𝗹𝗼 (Pontevedra), 𝗖𝗮𝘁𝗲𝗿𝗶𝗻𝗲 𝗣𝗮𝗿𝗮𝗱𝗮 (Palas de Rei, Lugo) e 𝗝𝘂𝗮𝗻𝗮 𝗧𝗼𝗿𝗿𝗶𝗷𝗼𝘀 (La Solana, Ciudad Real) foron declarados gañadores polo xurado do 𝐂𝐨𝐧𝐜𝐮𝐫𝐬𝐨 𝐝𝐞 𝐂𝐚𝐫𝐭𝐚𝐬 "𝐃𝐢𝐥𝐥𝐨 𝐚 𝐪𝐮𝐞𝐧 𝐌𝐚𝐥𝐭𝐫𝐚𝐭𝐚" 2023 que convoca o Concello de Lalín.
A concelleira de Igualdade Carmen Canda transmítelle os parabéns ás persoas galardoadas desta XX edición do certame
O acto de entrega dos premios tivo lugar este sábado durante o transcurso da actividade “Arte-acción contra a violencia de xénero” #25N no Centro Comercial Pontiñas.
Os escritos gañadores:
𝗢 𝗽𝗮𝗿𝗮í𝘀𝗼 𝗻𝘂𝗻𝗵𝗮𝘀 𝗰𝗮𝘀𝘁𝗮ñ𝗮𝘀. 𝗣𝗲𝗱𝗿𝗼 𝗥𝗶𝗲𝗹𝗼 𝗟𝗮𝗺𝗲𝗹𝗮.
Salamaleikum. Saúdo na miña lingua, porque sei que vostedes teñen un idioma propio e esas palabras que me ensinou a miña nai, un feixe delas, devólvenme ao berce, a unha vida, a da infancia, na que, malia non ter nada, nin auga nin luz, mantiñamos o sorriso como o mellor xeito de recoñecernos. Conto coa axuda de Aurora, unha amiga, que vai transcribindo cada verba, agardo non tardar en expresarme na súa lingua.
Yego lou gal ndi rir, é un dito no meu idioma, o wolof, que significa: recolles o que sementas. Escribo para que se entendan outras realidades, outras vidas e crear unha Irmandade da Luz. Non perder a capacidade de ollar por nós mesmas, non renderse ante a adversidade.
A miña é unha historia de fronteiras que saberedes como se repite e aumenta nestes días. Sufrir e fuxir; a fortuna sobre un caiuco. Marchei antes de que fose vencida, antes de que me matasen. Creo que xa foi tarde de máis. Ben sei, que podedes ollar cara outro lado, facer como que non existen mulleres coma min, as que nada teñen, ás que todo arrebatan. No meu país, as mulleres non contan. Queren facer de nós unhas escravas. Dende que es unha nena xa che din: “Se queres ir ó Paraíso, tes que facer caso o home”.
Eu pertencía a un clan e foime “asignado” un home co que debía casar. Case non coñecía a Youssef. Deixeime levar, máis ben, fun aceptando o que me viña dado. O peor non foi que case non tivésemos para comer; o peor foi o que estaba por vir. Converteume nunha estatua de sal, tiña prohibido saír da casa e non me deixaba falar con ninguén. Só cando el non estaba, sentíame menos atoldada. Pasaba as horas tocando o yembé, o tambor con forma de copa que fixen eu mesma con madeira de cedro e con pel de cabra. Era o meu xeito de distraerme, diría que algo máis: cando batía sobre el con aquel ritmo repetido, sentía que estaba a pedir auxilio.
Un día, cando xa non podía máis, saín da casa e ao volver, deume unha malleira á que se foi sucedendo outra e máis outra. O peor aínda estaba por chegar. En varias ocasións, violaranme el e máis outros camándulas, miserables. O medo habitaba en min e ninguén me quixo escoitar. Armeime de valor; lume de sangue para sobrevivir.
Publicidade
Só tiña unha opción: liscar. A outra opción era a morte. Conseguín fuxir e aínda non sei como, porque todo estaba na miña contra. Foron varios treitos. Tiven que pagar 300 francos por embarcar nun caiuco, nunha viaxe á morte. Era a única muller no grupo.
Conseguín chegar a Saint-Louis e alí estaba o caiuco que me levaría a un lugar mellor. A viaxe, que tería que durar quince días, interrompese antes de tempo. Só nos salvamos dous homes e máis eu. A min rescatoume un barco de pesca galego que me levou a ese pais, tan diferente ao meu. Chovía a mares e así foi durante moitos días. Lembro que cando cheguei a terra dende Senegal, tremelicaba de frío, co boubou enchoupado de humidade, unha muller moi velliña que pasou ao meu rente, ofreceume unha ducia de castañas. Díxome que as comese con xeito porque cada unha delas, significa liberar a un alma que está no Purgatorio; a humildade da Terra. Pensei en quen marcha do seu fogar por medo, por violencia e lembrei un conto que lle escoitara: A pel dos crocodilos. Hai moitos anos, os crocodilos tiñan en toda África unha pel fina, lisa e dourada que reflectía toda a forza e feitizo da lúa. Unha fermosura nunca denantes vista. Os crocodilos só saían de noite; ese era o pacto. Non lles debeu chegar. Sabían que a beleza da súa pel, provocaba unha gran admiración, mesmo envexa entre os demais animais e o resto dos seres vivos. Quixeron lucirse e saíron en plena luz do día e o sol era tan forte que lles quedou a pel tal e como teñen agora. Os demais animais deixaron de admiralos e sentiron unha gran vergonza, por iso cando se lles achegaba alguén, agóchanse baixo o auga. Eu non quero vivir con medo, agocharme, desexo mostrarme tal e como son: unha guerreira do Mar.
Tantos anos despois daquela travesía mortal e por fin cos papeis en regra, quixera manter a esperanza de volver un día ao meu país e vivir nunha casa de cunchas mariñas onde non exista a dor nin a inxustiza que luxa toda esperanza dunha vida mellor.
“NA TÚA PEL” 𝗖𝗮𝘁𝗲𝗿𝗶𝗻𝗲 𝗣𝗮𝗿𝗮𝗱𝗮 𝗕𝗿𝗮𝗻
Ai miña avoa! se che fixera caso dende o primeiro momento! Eses olliños azuis non se enganaban, dábacho o corpo… a mesma pel que anos atrás, sufrira as consecuencias dun malnacido e a mesma que, en cada engurra, agochaba o recordo do medo, o sufrimento e o sacrificio feito polo “ben” da familia.
Na miña mente sobreviñan sensacións daquel tempo, un carrusel a toda velocidade, que ata aquel xusto instante non cobraran sentido. O cambio de cor dos teus ollos cando o mirabas, tornando escuros e tristes; o arrepío que percorría o teu corpo cando escoitabas o ruxir das escaleiras, froito das zancadas do monstro que viña na túa busca, o cheiro nauseabundo que desprendía, unha mestura perfecta entre viño e arrogancia; as palabras mal soantes e as ordes, a imaxe da sangue nos beizos, o tacto do teu mandilón protector, que nos agochaba nos días complicados, os teus rezos pedindo pola súa “ialma” e as bágoas, moitas bágoas, naqueles panos que arrecendían a rosas e xasmín.
Fuches unha muller brava, forte e valente; nas túas mans quedaron as pegadas do arduo traballo co gando, na terra e na casa, onde os coidados dos teus tres fillos se compartían cos da túa sogra, suxeita a unha cama dende había máis de cinco anos.
E no día do aniversario da túa morte aquí me atopo, escribíndoche para darche a razón, pois tal e como me dixeras, ese rapaz “non era home para min”. E claro que non o era, pois o que comezou coma unha fermosa historia de amor converteuse nun dos meus peores pesadelos.
E non falo soamente das malleiras avoa, comprenderasme perfectamente cando che digo que son peores as palabras, pois fan case máis dano que os propios golpes e xermolan nas entrañas en forma de loucura, onde dubidas ata de quen eres. Se ben é certo, debo confesarche que intentei calar esa sensación coa bebida, outro dos meus pesadelos, coa esperanza de que esta me transportara a un lugar moi lonxe del.
E agora atópome soa, pois encargouse de illarme e apartarme de todas as persoas as que quero, con tres fillos, como tiñas ti avoa, que sofren as consecuencias dun fogar cheo de violencia; cunha adición forte que me sostén ao mesmo tempo que acaba pouco a pouco comigo e cunha vida marcada polo medo.
Pero sabes que? Que non me vou render, polos meus fillos, por min e tamén por ti; porque non quero que a historia se repita na pel da miña filla Adela, porque non quero que me recorden como eu te recordo a ti e porque non quero morrer despois dunha vida malgastada.
Porque me quero muller, porque me quero viva, porque me quero libre, porque me quero, así sen máis.
E ao que remate de escribir esta última liña, darei o primeiro paso cara a liberdade, consciente de que non será un camiño doado, pero convencida de que merecerá a pena; denunciareino.
Sempre túa, sempre contigo miña avoa.
Publicidade
QUERIDO ESCRITOR 𝗝𝘂𝗮𝗻𝗮 𝗧𝗼𝗿𝗿𝗶𝗷𝗼𝘀 𝗗í𝗮𝘇
Querido y apreciado escritor, me dirijo a usted, en calidad de protagonista de este cuento de hadas, donde, desde que fui creada por su invención, vivo recluida y limitada en mi papel de princesa. Decirle, que ya estoy cansada de esta situación, donde mi aburrida vida se reduce a revivir una y otra vez esta historia de mujer florero que necesita la aprobación del príncipe para cualquier movimiento que quiera realizar. Estoy harta de estar condenada a soportar estos onerosos trajes e incómodos zapatos de tacón, que no hacen sino amargarme la existencia con su dolorosa incomodidad. Me aburre tanta inactividad. Vivir encerrada en un sombrío torreón rodeada de sirvientes que son casi mi sombra, así como esperar de brazos cruzados que me rescaten de un mal inexistente, no hacen sino agriarme el carácter y hacerme sentir en un continuo estado de ansiedad y apatía.
Estimado escritor, lamento decirle que me veo obligada a abandonar este cuento. Ya tengo hecha la maleta. Después de mucho meditarlo, tomo esta decisión. Acabo de calzarme mis botas de caminar por la vida, me he despojado de todas las ataduras que me aferraban a ese castillo y encima de la mesa queda mi renuncia al contrato que nos unía desde hace años. Yo soy una mujer libre, independiente, soy la dueña y artífice de mi vida, quien toma las decisiones para escribir mi futuro. Yo elijo a quien amar, elijo ser yo. No necesito encontrar ningún sapo que besar, para una vez convertido en príncipe, me amarre a un destino irreparable, bajo una rigurosa dieta a base de perdices, y todo ello, para perseguir y alcanzar una plastificada felicidad, que no he soñado nunca ni deseo.
Agradezco su empeño en hacer de este cuento una historia inolvidable, pero he de decirle que los tiempos han cambiado y con ellos también ha llegado la hora de cambiar el cuento. Hay que escribir historias de cuentos diferentes, de princesas y príncipes diferentes, que comparten, trabajan, aman y sueñan en común, codo con codo, para hacer de su hogar un lugar donde la verdadera felicidad sea su forma de vida.
Lamento las molestias que le pueda llegar a ocasionar, creo que debe ir pensando en una sustituta.
Atentamente, la Princesa.
